موضوع سیگار است اما حرف من بیشتر درباره ی سیگاری هاست. آن هم نه سیگاری های معمولی.

خوب که دقت کنید سیگاری ها دو دسته اند. دسته اول کسانی اند که سیگار را به قول فرنگی ها For fun می کشند. یعنی گاهی در جمع دوستان در پارکی جایی یا وقتی که اعصابشان خورد است و... روی سخنم با این دسته نیست [دوباره من جوگیر شدم :)] بیشتر درباره دسته دوم می خواهم صحبت کنم دسته دوم کسانی اند که سیگار را برای سیگار می کشند! یعنی دست کم روزی دو پاکت سیگار می کشند. 

به نظر من این دسته کاملا آگاهانه سیگار می کشند. این ها آدم های گه گاه عجیبی اند. عمدتا به شدت با سواد اند (با سواد واقعی)، به شدت فهیم و با شعور اند، وقتی با آنها صحبت می کنی می بینی دغدغه های بسیار جالبی دارند؛ این ها از یک غم دائمی رنج می برند. بعضی هاشان یک اتفاق خیلی دردناک در زندگی شان اتفاق افتاده که نمی توانستند آن را تحمل کنند. من چند دوست این مدلی دارم. مثلا یکی از آنها خواهر دوازده ساله اش را در یک تصادف از دست داده! خودتان می توانید حدس بزنید راننده در تصادف چه کسی بوده. به زندگی بقیه این ها هم نگاه کنی یک همچین اتفاق هایی برای خیلی ها شان اتفاق افتاده. 

این دسته نمی توانند خود را ببخشند. و یک جور هایی با سیگار دارند از خودشان انتقام می گیرند. به نظر من کاملا آگاهانه. به نوعی یک نوع خود کشی تدریجی. 

البته بعضی ها هم هستند که هیچ اتفاق خاص و عجیبی برایشان نیفتاده اما باز هم این خودکشی تدریجی را انتخاب کرده اند. وقتی با این ها هم کلام می شوی می بینی پوچی خاصی در صحبت هایشان هست. اینها دنیا را سیاه می بینند. و از این که در این دنیای سیاه به اجبار حضور دارند ناراضی اند. 

مطمئنا دلایل بیشتر (البته عموما غیر منطقی) برای سیگاری های افراطی وجود دارد. اما سیگار کشیدنشان اصلا دلیلی بر بد بودنشان نیست. اتفاقا خیلی از سیگاری ها آدم های بسیار دوست داشتنی هستند. این جمله را برای آن دسته از دوستان ظاهر بینی نوشتم که اصولا کارشان قضاوت کردن است هر چند این دسته کلا می گردد که ایرادی در طرف مقابلش پیدا کند.