از اولین پستی که تو این وبلاگ گذاشتم ده سال میگذره. اینجا پر از فراز و نشیب بود مثل زندگی خودم. شادی هام رو اینجا نوشتم، غم هام رو اینجا نوشتم، سوالهام رو اینجا نوشتم، جواب هایی که خودم برای سوالهام پیدا کردم رو اینجا نوشتم. اینجا به یه نوستالژی تبدیل شده برام، وقتی بهش نگاه می کنم، یه دفترچه خاطرات قدیمی می بینم با برگه های زرد شده که بعضی هاشون هم نم کشیده. از زمانی که تو بلاگفا می نوشتم تا الان که این وبلاگ آدرس مستقلی داره، خیلی چیزها تغییر کرده. زمانی که من این وبلاگ رو ساختم، مردم خوشحال تر بودن، زمانی که من این وبلاگ رو ساختم مردم امیدوار بودن، زمانی که من این وبلاگ رو ساختم اهمیت پول کمتر از حالا بود، زمانی که من این وبلاگ رو ساختم مردم انقدر خشمگین نبودن، نمی دونم شاید تاثیر ده سال بزرگتر شدنه ولی حس می کنم دنیا ده سال پیش قشنگ تر بود.  

ده سالگیت مبارک دفترچه ی خاطرات مجازی من 

حرف مردم باد هواست 

ولی 

نیش و کنایه‌های نزدیک‌ترین‌هات چی؟ 

آدم‌هایی که از ظاهر دیگران ایراد می‌گیرن، شعور خیلی خیلی پایینی دارن.